วัดไชยธาราราม หรือวัดฉลอง วัดไชยธาราราม เดิมชื่อ วัดฉลอง ตั้งอยู่ในอำเภอเมืองภูเก็ต จังหวัดภูเก็ต ห่างจากอำเภอเมืองภูเก็ต 8 กิโลเมตร ทางหลวงหมายเลข 4021 ผ่านสนามกีฬาสุระกุล เลี้ยวซ้ายถึงสี่แยกฉลองในสมัยรัชกาลที่ 5 พระครูวิสุทธิวงศ์จารย์ญาณมุนี (จาม) เป็นเจ้าอาวาส มีชื่อเสียงในด้านส่วนผสมสมุนไพร รักษาโรค และเข้าเฝือกผู้ป่วยกระดูกหัก ปัจจุบันพระครูวิสุทธิวงศ์จารย์ญาณมุนีมรณะภาพแล้วเจ้าอาวาสวัดสัมโพธิหาญ (วัดสัมโพธิหาญ เดิมชื่อ วัดป่าอรัญนิรมล ศรีลังกา) กล่าวว่า พระบรมสารีริกธาตุได้มอบให้กับวัดไชยธาราราม เคยอาศัยอยู่ที่เจดีย์อนุราธปุระ เมืองหลวงเดิมของศรีลังกาเมื่อ 2,200 กว่าปีก่อน
เนื่องในวโรกาสที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงเจริญพระชนมพรรษา 72 พรรษา พระภิกษุที่มีอายุมากที่สุดของประเทศศรีลังกา ได้แก่ พระปิยะทัสสนายกเถโร และพระกุสลาธรรม ของวัดสัมโพธิวิหาร มีจดหมายถึงสมเด็จพระญาณสังวรแล้ว สมเด็จพระสังฆราชสกลมหาสังฆปริณายก เสด็จฯ เยือนศรีลังกา เพื่อรับพระบรมสารีริกธาตุ
วันที่ 20 มีนาคม 2542 สมเด็จพระสังฆราชมีคำสั่งให้ พลเอกมงคล อำพลพิสิฐ ผู้บัญชาการทหารสูงสุด รับพระบรมสารีริกธาตุ ณ วัดสัมโพธิวิหาร ประเทศศรีลังกาและได้นำพระบรมสารีริกธาตุกลับมายังประเทศไทยเมื่อปี พ.ศ. 2543 สมเด็จพระสังฆราชทรงบริจาคพระบรมสารีริกธาตุถูกนำมาจากศรีลังกา สมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจังหวัดภูเก็ตนำไปเก็บรักษาไว้ที่วัดไชยธาราราม (วัดฉลอง) อำเภอเมืองภูเก็ต จังหวัดภูเก็ต เพื่อนำความโชคดีมาสู่ชาวพุทธในจังหวัดภูเก็ตและชายฝั่งอันดามัน
ประวัติ วัดไชยธาราราม หรือวัดฉลอง
วัดไชยธาราราม หรือวัดฉลอง วัดไชยธารารามหรือวัดฉลอง เป็นวัดอันทรงคุณค่าของจังหวัดภูเก็ตมายาวนาน วัดไชยธารารามหรือวัดฉลองตั้งอยู่ในตำบลฉลอง อำเภอเมืองภูเก็ต ไม่มีบันทึกวันที่ก่อสร้างแน่ชัด อย่างไรก็ตามชื่อวัดฉลองปรากฏอยู่ในบันทึกของรัชกาลที่ 3 และต่อมาในสมัยรัชกาลที่ 5 พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเปลี่ยนชื่อวัดฉลองเป็น “วัดไชยธาราราม” วัดไชยธารารามหรือวัดฉลองเป็นที่ประดิษฐานรูปปั้นหลวงพ่อแช่มหรือพระครูวิสุทธิวงศ์จันทร์มุนีมุนี พระภิกษุคือใคร? ตำแหน่งนี้ได้รับพระราชทานจากพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 5) และเป็นที่พึ่งสำหรับการรักษาโรคภัยไข้เจ็บตลอดชีวิตเนื่องจากทรงเป็นพระภิกษุที่เชี่ยวชาญด้านการผลิตยาสมุนไพรรักษาโรครวมทั้งเฝือกผู้ป่วยกระดูกหัก . และในการต่อสู้กับกลุ่มยี่ (กบฏจีน)
หลวงพ่อแช่มยังได้มอบผ้าประเจียดสีขาวแก่ชาวบ้านเพื่อพันศีรษะเพื่อเป็นกำลังใจและกำลังใจ ใจที่สู้จนชนะในที่สุดผู้คนชื่นชมเขามากจนบางคนรอเอาทองคำมาคลุมแขนขาเหมือนปิดพระพุทธรูป แม้ว่าพ่อแช่มจะมรณภาพไปเมื่อร้อยปีที่แล้ว แต่เรื่องราวความศักดิ์สิทธิ์และพระกรุณาอันยิ่งใหญ่ของพระองค์ยังคงได้รับการบอกเล่าและเคารพจากชาวภูเก็ตมาจนถึงทุกวันนี้ นอกจากหลวงพ่อแช่มแล้ว วัดฉลองยังมีหลวงพ่อช่วงและหลวงพ่อกลมอีกด้วย ที่ชาวบ้านนับถือด้วยศรัทธานอกจากจะศักดิ์สิทธิ์แล้วยังขึ้นชื่อในเรื่องส่วนผสมทางยาและสรรพคุณทางยาอีกด้วย ด้วยเหตุนี้เขาจึงเสียชีวิต ชาวบ้านที่มีปัญหาร้ายแรงยังคงมาสักการะคำสาบาน
วัดไชยธารารามหรือวัดฉลอง เรื่องราวจะดำเนินต่อไปเมื่อใด? ไม่มีหลักฐานชัดเจนว่าใครเป็นผู้สร้างมัน อย่างไรก็ตามตามสมมติฐานเชื่อกันว่าหลังจากพ่ายแพ้เมืองถลางในการรบพม่าในปี พ.ศ. 2352 รัชกาลที่ 2 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ได้เริ่มต้นขึ้น ส่งผลให้ชาวถลางต้องหลีกหนีอันตรายจากสงครามอันโหดร้ายและกระจัดกระจายไปหลายทิศ ยกตัวอย่างตระกูลขุนนางที่ปกครองเมืองถลาง เจ้าพญาถลาง (เทียนประทีป ณ ถลาง) ทายาทพระยาเพชรคีรีศรีพิชัยสงคราม รามคำแหง หนีไปที่ด่านพระยาพิพิธโภไคย ซ่อนตัวอยู่ในเมืองพังงาแล้วไปกระบี่ (ตระกูลประทีป ณ ถลางตั้งรกรากที่กระบี่และอาศัยอยู่ที่นั่นจนทุกวันนี้) คนส่วนใหญ่หนีไปตามแม่น้ำกระโสม ตำบลเมืองตะกั่วทุ่ง เข้าสู่เมืองพังงาทางตอนเหนือของลุ่มน้ำพังงา
เมืองนี้ตั้งอยู่บนที่ราบล้อมรอบด้วยหุบเขาซึ่งปัจจุบันเรียกว่า “บ้านถลาง” หรือ “บางลำ” อีกส่วนหนึ่งหนีกระจายไปทางเมืองมณีคำ (มณีคำ) และออกนอกจังหวัดภูเก็ต (ที่บ้านกะทู้) แล้วหนีลงมาจนพบที่ราบกว้างริมแม่น้ำใหญ่ (คลองบางใหญ่ ตำบลฉลอง) ชัยภูมิ ซึ่งเป็นพื้นที่ที่เหมาะแก่การสร้างชีวิตและชุมชนใหม่ ด้วยเหตุนี้เขาจึงถูกกักขังอยู่ในที่ราบอันกว้างใหญ่แห่งนี้ ชุมชนของตนเองมีชื่อว่า “เจ้าถลาง” (ภายหลังเปลี่ยนชื่อเป็น “ชลฉลอง” เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงทางภาษา ชุมชนถลางในบ้านใหม่เป็นเพียงชุมชนย่อยที่มีผู้นำชุมชน) ทายาทของเจ้าพญาถลาง (เทียน) เป็นผู้นำ (ซึ่งมีผู้สืบทอดตำแหน่งคือ “ประทีป ณ ถลาง” ซึ่งยังคงอยู่ที่ฉลองจนถึงทุกวันนี้)
วัดไชยธาราราม หรือวัดฉลอง สำหรับอุโบสถวัดไชยธารารามหรือวัดฉลอง ตามเรื่องชาวบ้านช่วยกันขุดสระน้ำ กว้างและยาวประมาณ 10 วา ทรงสี่เหลี่ยม แล้วสร้างอาคารอุโบสถไว้กลางสระน้ำและถือเป็น “โบสถ์” เพื่อให้พระภิกษุได้ลงไปแสดงกรรมตามแบบพุทธสถานเหมือนอุโบสถทั่วไปที่ได้กระทำไปแล้ว จะต้องมีหลักฐานสมมุติ มี “วิสัยทัศน์” ที่ชัดเจนให้ประชาชนเห็นว่าเป็นเขตสงฆ์ หรือแสดงสงฆ์ในสถานที่ที่มีน้ำล้อมรอบเป็นพื้นที่เฉพาะ ต่อมาเมื่อสร้างวัดใหม่ก็ถูกทิ้งร้างและใช้โบสถ์น้ำ แต่ปลูกบัวแทน ปัจจุบันสระคุ้มบัวหลวงเป็นที่กล่าวถึงวัดไชยธารารามหรืออุโบสถวัดฉลองในปัจจุบันซึ่งสร้างขึ้นในรูปแบบสถาปัตยกรรมสมัยใหม่สมัยรัตนโกสินทร์ มีช่อใบกาและหางหงส์กระจายไปทั่ววัด
บทความแนะนำ
